"Binnen dat hek..."

Derde blog: Binnen dat hek.

Het was een regenachtige dag, zo’n dag dat het eigenlijk onophoudelijk regent en het fris was buiten. Gegeven moment liep ik een kort moment in de tuin van de kliniek toen een cliënt met een basketbal naar me toe kwam. Hij had beide oordopjes in en het was te horen dat hij zijn muziek luid aan had staan.  

Hij wenkte me gooide de bal richting de basket en daagde me uit mee te doen. Ik deed met hem mee. Het begon opnieuw te miezeren wat hij niet leek te merken. Een andere cliënt kwam naar hem toe en zei: “Je gaat toch niet in de regen sporten?” De man hoorde het niet waardoor de medecliënt naar mij keek en opnieuw zei: “Je gaat toch niet in de regen staan? Straks komt die bal in de plas en ben je vies.” “Achjoh, ik smelt niet van een beetje regen,” was mijn reactie. Lachend liep de medecliënt naar binnen.

Zo speelde ik een potje basketbal, simpel zoals een potje basketbal lijkt te zijn, maar dit potje voelde anders dan anders.

Een cliënt...fors psychotisch... waar met momenten een hoge lijdensdruk aanwezig is en al vele klinieken heeft gezien. Toch lijkt hij weer het vertrouwen aan te gaan met begeleiding op de kliniek. 

De bal kwam regelmatig in de plas regenwater terecht waardoor deze vies en nat werd. Met een grijns om zijn smoelwerk gooide hij de bal steeds harder naar me zodat de spetters in het rondvlogen. Ik moest lachen en werd even geconfronteerd. Ik zag een man, even in zijn eigen wereld, even genieten van een spel. Een spel achter hoge hekken en beperkt in zijn vrijheden. Even leek hij geen last van stemmen te hebben, of ze wellicht te onderdrukken met zijn muziek.

Het confronteerde me dat ik na elke werkdag de hoge hekken uitloop en richting mijn huis ga. Ik besefte me dat dit vaak vanzelfsprekend is en het een dagelijkse routine is, maar sprak met mezelf af meer bewust te blijven van de cliënten die achter de hekken blijven, en jou ook je jas zien aantrekken en naar huis zien gaan. Hoe zullen ze zich soms

wel niet voelen?

Ezra