'Als hulpverlener uit de kast komen is zo gemakkelijk nog niet...'
'Hoe kom je uit de kast binnen de GGZ? Naar zowel collega's als naar patiënten? Wat is professioneel? Veranderen van werkplek of afdeling?
Hoe bereid je zoiets voor? Waar houd je rekening mee?'
Ik kwam in september 2018 uit de kast als transgender op mijn afdeling. Ik werkte destijds op een gesloten opname afdeling voor patiënten met psychiatrische problematiek in combinatie met LVB-problematiek. LVB betekent: Licht verstandelijk beperkt.
Mijn coming out vergde voorbereiding. Ik was zelf gevoelsmatig in een sneltrein beland... Na maanden op de wachtlijst te hebben gestaan had ik één van mijn eerste gesprekken gevoerd bij Stepwork (GGZ transgenderzorg). De tijd was gekomen om mijn omgeving te gaan vertellen hoe ik mij voelde. Het was spannend. Ik worstelde destijds met vraagstukken zoals: "Hoe weet ik zeker dat ik transgender ben?" " Wat als het opeens veranderd?" Het waren vooral vragen die voortkwamen uit angst en onzekerheid. Ik besprak deze vraagstukken met mijn psycholoog en bereidde ook mijn coming out voor met hem. Wat ging ik zeggen? Waar hield ik rekening mee? Ik dacht na over mijn professionele houding als Verpleegkundige. Moest ik niet ergens anders gaan werken?
Ik weet nog dat ik het een goede collega als eerste vertelde. Ik sloot de deur van het kantoor en zei mijn collega dat ik iets moest vertellen. Ze keek wat nieuwsgierig op en legde haar werk even stil. Toen ik vertelde dat ik transgender was schoten haar wenkbrauwen omhoog. Ze vertelde me dat ze dit niet had verwacht. Ze had eerder verwacht dat ik op vrouwen zou vallen. Ze omschreef me als: "Een stoer meisje wat net op een jongen leek." Nadat ik het mijn goede collega had verteld merkte ik dat ik het niet langer voor me kon houden. Het was tijd om te staan voor wie ik daadwerkelijk was. Ik besloot diezelfde dag naar mijn teamleider te gaan en het haar te vertellen. Ook van haar kreeg ik een warme reactie. Ze bood haar hulp aan om mij te ondersteunen wanneer ik het mijn andere collega's zou vertellen. Ik bedankte haar en gaf aan dit liever alleen te willen doen. Ze vroeg naar mijn nieuwe naam. "Ezra," zei ik haar. Ze vond het een mooie naam.
Diezelfde dag nam ik één voor één mijn dienstdoende collega's apart en vertelde hoe het zat. Stuk voor stuk kreeg ik goede reacties. Ik vroeg mijn collega's het voor zich te houden tot het gehele team op de hoogte zou zijn. En dit is ook gebeurd. Het was een intensieve periode. Keer op keer stelde ik me kwetsbaar op en vertelde ik dat ik geen meisje was, maar een jongen. Tijdens een teamoverdracht vertelde een collega eens dat ze mij hadden opgezocht op social media voordat ik destijds mijn eerste werkdag zou komen werken. Ze vertelden dat ze me op een jongen vonden lijken. Ik moest er wel om lachen, het was een leuk compliment.
Binnen de kliniek waren vier teams werkzaam, waarvan één team op mijn eigen afdeling was. Dat betekende dat ik nog drie teams inclusief behandelaren op de hoogte moest stellen... Ik deed dit door een mail kliniek breed rond te sturen:
“Beste collega’s,
Ik wil jullie graag via deze E-mail iets persoonlijks delen. De afgelopen periode is voor mij niet geheel onbewogen geweest. Ik heb mij begin dit jaar aangemeld bij de Genderpoli.
De periode daarvoor vielen voor mij het ene puzzelstuk na het andere op zijn plek en werd me duidelijk dat ik in het verkeerde lijf zit. Ik voel mij totaal geen vrouw en ben een man in een verkeerd lichaam.
Na een periode van diagnostiek is nu de tijd aangebroken om uit de kast te komen als Ezra, als jongeman op unit 4. Ik wil jullie laten weten dat dit een enorme opluchting is en blij ben om jullie dit mede te delen.
Mochten jullie vragen hebben, jullie kennen me nu na een jaar zo’n beetje, Vraag het gewoon aan me!
Ik wil jullie vragen om mij Ezra à hij/ hem te noemen. En natuurlijk zal dit wel eens misgaan en lastig zijn, maar weet dat ik dit begrijp.
Morgen zal ik het de cliënten op mijn afdeling vertellen en wordt dit morgen aangepast in mijn E-mail account enz.
Nou werkse, of wel thuis!
Ezra"
Wel tientallen keren las ik de mail door voordat ik hem durfde te sturen. Eenmaal verzonden bleef ik gekluisterd aan mijn scherm. Binnen enkele minuten ontving ik de eerste reacties. Ik werd er blij van. Van werken kwam niks meer... Ik had wel iets beters te doen... :)
De reacties waren één voor één superfijn. Ik besefte dat er vast collega's waren die er anders over zouden denken of praten, maar geroddeld werd en wordt overal. Dat is niet iets waar ik wakker van lag. Ik kon eindelijk zijn wie ik was.
De periode die hierna aanbrak ervaarde ik als intensief. Het was voor mijn werkomgeving moeilijk om te wennen aan mijn nieuwe naam en het aanspreken met hij en hem. Hier had ik alle begrip voor en gaf het de tijd. Ik was nog niet aan de hormonen begonnen.
de patiënten
Ik sprak de patiënten die op dat moment waren opgenomen apart één op één. Ik koos bewust om dit individueel bespreekbaar te maken omdat elke patiënt een eigen manier van bejegening vroeg en ook recht had om zijn of haar vragen te kunnen stellen zonder een mogelijke invloed van buitenaf.
Ik kreeg boven verwachting mooie reacties. Ik vertelde in versimpelde taal dat ik geboren was als meisje maar mij een jongen voel en legde uit wat dat inhield.
Wat mooi en opvallend was is, en mij altijd bijbleef is dat geen enkele patiënt mij vanaf die dag meer met mijn oude naam heeft aangesproken.
nieuwe baan
Ik merkte na meer dan een jaar dat het moeilijk bleef voor collega's om mij hij en hem te noemen. Het zorgde soms ook voor onprofessionele situaties. Denk hierbij een opname gesprek van een nieuwe patiënt en hun familie. Het zorgde soms voor verwarring bij patiënten. Ik was gegeven moment al geruime tijd aan de hormonen wat voor fysieke vermannelijking had gezorgd. Denk hierbij aan een verlaagde stem, verandering in het gezicht en haargroei. Ik begreep dat het moeilijk bleef voor mijn collega's, maar merkte aan mezelf dat ik toe was aan iets anders. Een plek waar ik opnieuw kon beginnen.
Ik reageerde op vacatures en kon al snel op een andere kliniek gaan werken. Daar werkten ook enkele mensen die mij vroeger als meisje kende, maar ik wilde het een kans geven.
Daar ging het goed. Sommige collega's stelden mij vragen waar ik open op antwoordden. Ik merkte dat mijn transitie met enige regelmaat terug kwam, wat ook normaal en logisch is. Ik besloot mij te verdiepen in een mogelijkheid hier iets mee te doen en kwam uit op de HBO- opleiding Ervaringsdeskundige in Eindhoven. Hier ben ik momenteel in opleiding en leer ik op een professionele manier om te gaan met mijn ervaring.
Reactie plaatsen
Reacties
Ezra Ezra Ezra....
Prachtige naam van een prachtig mooi mens! Weet dat ik trots op jou ben en geloof in wat jij de wereld (en Brabant natuurlijk, grapje) aan het geven bent nu al en wat er allemaal nog voor zovelen in het verschiet ligt. Die drempel waar velen nog vóór staan, die deur die nog niet geopend is kan op deze mooie manier, door jouwzelf hierin kwetsbaar en open op te stellen, als een opening naar een nieuw/ander mooi leven brengen. Dat zijn enorme kado's en daarvoor dank je wel. Dank je wel voor geopende deur waar je heel veel mensen gelukkig(er) mag maken. Dikke hug Inky xx
Ik ben trots op je! Voel me vereerd dat ik je heb mogen leren kennen. Ik gun je aller mooiste wensen en hoop dat al je dromen uit mogen komen. Wees jezelf en blij dicht bij jezelf dan komt je sws waar je wilt zijn. Ik geloof ik je kracht! Liefs Immi ;)
Lieve Ezra,
Ik weet nog als de dag van gister toen dat mailtje van jou in mijn inbox kwam. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik niks anders dan respect voor hebt hoe je dit allemaal ben aangegaan.
Je bent een mooi en bijzonder mens.
Als ik dit zo lees kan ik het beperkt begrijpen hoe dit voor je moet zijn geweest. Ja ik weet hoe het is om uit de kast te komen, maar niet als transgender.
Ik wil zeggen dat ik niks anders dan met trots dit lees en wens je alle goeds lieve Ezra😘
Echt super stoer van je hoe je dit ook deelt.
Hoi Ezra, wat een moeder om dit met de wereld te delen. Voor mij ben je een bijzonder mens en ben ik oprecht blij dat onze levenspaden elkaar kruisen. Respect is wat hier past, warme groet Martin
Leve de spellingcontrole, moeder had mooi moeten zijn. Groetjes Martin
Beste Ezra,
Wauw ik ben onder de indruk van je prachtig beschreven ervaring in je transitie periode op het werk in de GGZ. Ik herinner me ons gesprek nog heel goed in 2018 , ook op mij heeft het indruk gemaakt. De manier waarop jij met jouw eigen aanpak en puurheid je collega`s hebt geïnformeerd en betrokken bij jouw ontwikkeling/ transitie naar jezelf heeft ook zeker bijgedragen aan de mooie reacties om je heen. Ik ben trots op je keuze om als ervaringsdeskundige een bijdrage te leveren aan de transitie van anderen en je ambitie was toen in 2018 al om verschil te gaan maken, mooi om te lezen dat je die droom aan het waarmaken bent! En ik vind Ezra nu een nog mooiere naam, Ezra je staat voor mij voor kracht, verandering en je bijdrage aan acceptatie, bijzonder! En daarnaast ben je ook nog eens een top GGZ verpleegkundige!